Det her er ein tråd som truleg er lite passelig til forumet her, men eg føler eg må ut med det om eg skal kunne komme meg vidare. Eg er fullt klar over at det er mykje å lese, eg treng bare å føle meg høyrt, og forhåpentlegvis finne ein person som kan gje meg ein god grunn til å forsette å leve.
Det er langt frå uvanleg å lese om ungdom som slit med sin psykiske helse, samtidig som det er eit tabu område å ta opp offentlig. Sjølv har eg nådd eit punkt der alt er mørkt, framtidsutsiktene er dårlege og eg slit med å finne ro i livet. Eg har lenge hatt lyst å ta det opp, å snakke med andre medmenneske om det, men faen så vanskelig det skal vere.
Livet mitt går av og til opp til eit punkt der eg kan vere glad, føle lykke, ha ein grunn til å smile, men når det går fortare ned enn eg trudde kunne vere muleg. Det tar tid å komme seg opp igjen, dagar, veker, månader. Eg blir alltid overrasket over kor lang tid det verkelig tar å komme seg opp igjen.
Smerta eg har inni meg til kvar ein tid er så tung å gå rundt med, noko som har ført livet mitt på feil veg. Sjølvmordsforsøk, narkotika, alkohol, eg prøver alltid å unnsleppe den byrden eg går rundt med. Eg har eit ønske om å føle lykke igjen, uten å vere redd for å falle ned det same stupet atter ein gang.
Eg har venner, kjæraste, og ein familie. Eg vil ikkje at dei skal føle seg skyldige for korleis eg har det, eg vil skjule det samtidig som eg treng all hjelp eg kan få. Kompisane mine er heller ikkje nokon eg vil snakke om, for dei bare latterliggjer alt som har med psykisk dårlig helse. Rusen har blitt eit svar for meg, alt som kan gje meg eit sekund med mindre last å bere rundt på er eit svar for meg. Alle problema eg har møtt på treng eg å få bort, det er bare så vanskelig. Ingenting forsvinner, problema kjem tilbake før eg rekk å legge meg ned for å slappe av.
Alkohol
Alkoholen er det første og mest brukte rusmiddelet eg har vert bort i. Starta forsiktig i trettenårs alderen, men nå har den tatt over store deler av livet mitt. Eg møter opp på skulen med promille i blodet, og kan telle sytten gangar siden mai i år der eg har drukke meg bevisstlaus. Alkohol er så lett å få tak i, og enda lettare å bli knytt til. Med ein vekt på knappe femti kilo, ofte ned i bare eit par og førti, så dett eg fort om av ein 4-5dl 40%. Kroppen plir påført mykje skade, men å vere uten stand til å tenke på alle problema ein kveld er ein god kveld for meg.
Nikotin
Nikotin er ikkje det verste ein kan vere avhengig av, det er bare ein annen måte eg prøver å roe meg ned på. Ein røyk eller ein snus gir meg litt ro. Det forhindra deler av angsten eg har og kan virke lindrande på panikk-anfalla som treff meg i det kvelden kjem. Om det er placebo eller ei veit ikkje eg, det får meg roligare uansett.
Hasj
Hasjen er ikkje det eg er mest bekymra for, eg blir ikkje avhengig på den same måten, men det er også det som får tankane mine til å fokusere på betre ting på lettast måte. Eg slepp å vere bakfull, eg slepp at det lukter alkohol frå meg i offentlige situasjonar. Det gir meg ein lettelse, ein følelse av å kunne bruke tida min på annet enn å føle synd i meg sjølv.
Har vert inn på andre stoff, men har ikkje lyst å dele alt. Det er vondt for meg å ta det opp, for eg hadde aldri sett for meg at livet skulle bli slik.
Eg skriv det her for å bli høyrt og for å få den lille oppmerksomheiten rundt min psykiske tilstand som eg sårt treng. Det er ingen i familien eg kan snakke med, for det forholdet er nær øydelagt. Eg gjer ingenting anna enn å øydelegge for meg sjølv, men eg klarer ikkje å ha det slik det har vert for meg i snart eit år. Eg blir slitt ned av meg sjølv, karakterane som ein gang låg på seksera fell fortare enn vatnet frå springen. Det går bare ikkje å fokusere på skolegangen slik livet mitt er nå.
Livet mitt har aldri vert så mørkt som det er nå, og misbruket mitt har aldri vert nær det som det er nå. Om eg kunne ha reist tilbake, forandra det som dytta livet mitt på feil spor, så hadde eg aldri tenkt meg om to gangar. Ein utveg, det er alt eg trenge. Eg treng ein grunn til å leve og eg treng å forstå kvifor problema mine har eskalert til ein slik skala.
Det er langt frå uvanleg å lese om ungdom som slit med sin psykiske helse, samtidig som det er eit tabu område å ta opp offentlig. Sjølv har eg nådd eit punkt der alt er mørkt, framtidsutsiktene er dårlege og eg slit med å finne ro i livet. Eg har lenge hatt lyst å ta det opp, å snakke med andre medmenneske om det, men faen så vanskelig det skal vere.
Livet mitt går av og til opp til eit punkt der eg kan vere glad, føle lykke, ha ein grunn til å smile, men når det går fortare ned enn eg trudde kunne vere muleg. Det tar tid å komme seg opp igjen, dagar, veker, månader. Eg blir alltid overrasket over kor lang tid det verkelig tar å komme seg opp igjen.
Smerta eg har inni meg til kvar ein tid er så tung å gå rundt med, noko som har ført livet mitt på feil veg. Sjølvmordsforsøk, narkotika, alkohol, eg prøver alltid å unnsleppe den byrden eg går rundt med. Eg har eit ønske om å føle lykke igjen, uten å vere redd for å falle ned det same stupet atter ein gang.
Eg har venner, kjæraste, og ein familie. Eg vil ikkje at dei skal føle seg skyldige for korleis eg har det, eg vil skjule det samtidig som eg treng all hjelp eg kan få. Kompisane mine er heller ikkje nokon eg vil snakke om, for dei bare latterliggjer alt som har med psykisk dårlig helse. Rusen har blitt eit svar for meg, alt som kan gje meg eit sekund med mindre last å bere rundt på er eit svar for meg. Alle problema eg har møtt på treng eg å få bort, det er bare så vanskelig. Ingenting forsvinner, problema kjem tilbake før eg rekk å legge meg ned for å slappe av.
Alkohol
Alkoholen er det første og mest brukte rusmiddelet eg har vert bort i. Starta forsiktig i trettenårs alderen, men nå har den tatt over store deler av livet mitt. Eg møter opp på skulen med promille i blodet, og kan telle sytten gangar siden mai i år der eg har drukke meg bevisstlaus. Alkohol er så lett å få tak i, og enda lettare å bli knytt til. Med ein vekt på knappe femti kilo, ofte ned i bare eit par og førti, så dett eg fort om av ein 4-5dl 40%. Kroppen plir påført mykje skade, men å vere uten stand til å tenke på alle problema ein kveld er ein god kveld for meg.
Nikotin
Nikotin er ikkje det verste ein kan vere avhengig av, det er bare ein annen måte eg prøver å roe meg ned på. Ein røyk eller ein snus gir meg litt ro. Det forhindra deler av angsten eg har og kan virke lindrande på panikk-anfalla som treff meg i det kvelden kjem. Om det er placebo eller ei veit ikkje eg, det får meg roligare uansett.
Hasj
Hasjen er ikkje det eg er mest bekymra for, eg blir ikkje avhengig på den same måten, men det er også det som får tankane mine til å fokusere på betre ting på lettast måte. Eg slepp å vere bakfull, eg slepp at det lukter alkohol frå meg i offentlige situasjonar. Det gir meg ein lettelse, ein følelse av å kunne bruke tida min på annet enn å føle synd i meg sjølv.
Har vert inn på andre stoff, men har ikkje lyst å dele alt. Det er vondt for meg å ta det opp, for eg hadde aldri sett for meg at livet skulle bli slik.
Eg skriv det her for å bli høyrt og for å få den lille oppmerksomheiten rundt min psykiske tilstand som eg sårt treng. Det er ingen i familien eg kan snakke med, for det forholdet er nær øydelagt. Eg gjer ingenting anna enn å øydelegge for meg sjølv, men eg klarer ikkje å ha det slik det har vert for meg i snart eit år. Eg blir slitt ned av meg sjølv, karakterane som ein gang låg på seksera fell fortare enn vatnet frå springen. Det går bare ikkje å fokusere på skolegangen slik livet mitt er nå.
Livet mitt har aldri vert så mørkt som det er nå, og misbruket mitt har aldri vert nær det som det er nå. Om eg kunne ha reist tilbake, forandra det som dytta livet mitt på feil spor, så hadde eg aldri tenkt meg om to gangar. Ein utveg, det er alt eg trenge. Eg treng ein grunn til å leve og eg treng å forstå kvifor problema mine har eskalert til ein slik skala.
Men om du ikke ønsker at familien din skal føle seg skyldige ovenfor hvordan du har det, tenk hvordan den skyldfølelsen vil være om du tar livet ditt, og de ikke visste noe?
