Det du refererer til er eteren. Ein trudde før i tida at eteren fyllte heile universet. Eteren blei avkrefta då ein oppdaga at ljosfarten har same fart uansett i kva retning ein måler eller kor stor fart du sjølv har når du måler. Dette er ikkje kompatibelt med eter, som ville gjort at ljosfarten ikkje hadde same farten uansett måling. I dag blir eteren sett på ein like stor vitskapleg feil som antaginga om at jorda var flat.

Berre for å få sagt noko om det tråden faktisk handla om: enden på universet. Det er fleire moglege scenario, etter kva "form" universet har.
Ein moglegheit er at universet er "kuleforma". Då vil ei ljosstråle kunne gå rundt heile universet for så å treffa deg i ryggen (litt som når ein båt seiler rundt heile jorda). Ljosstråla kan ikkje forlata kula, på same måte som båten ikkje kan forlata jordkloden. Viss ljosstråla hadde forlatt kula, ville hu jo forlatt universet, som ikkje går an (sannsynlegvis). Ein målbar konsekvens av eit kuleforma univers er at summen av vinklane i ein trekant er større enn 180 grader. Dette kan du sjølv sjå ved å teikna ein trekant langs lengde og breddegradane på ein globus: gå frå nordpolen langs 0 grader linja, sør til ekvator. Følg ekvator til 90 grader linja, og dra så opp til nordpolen igjen. Då har du ein trekant kor summen av vinklane er 270 grader. Me får altså ikkje-euklidsk geometri. (euklidsk geometri er den geometrien me har når summen av vinklane er 180 grader). Har universet denne forma, har det ingen ende; heile universet henger jo saman. Reiser du lenge nok i ein retning, hamnar du til slutt i andre enden av universet. Du har eigentleg reist i ein sirkel, sjølv om du trur at du har reist bortover.
Ein annan moglegheit er når summen av vinklane er mindre enn 180 grader. Ein kan best sjå det for seg at universet då har form som innsida av ein donut. Det blir ikkje heilt korrekt å sjå det for seg på denne måten, men den beste enklaste måten. Viss du reiser langt nok i ein retning her, vil du til slutt ha snudd utan at du merker det. Her vil det heller ikkje vera snakk om nokon ende på universet.
Det siste tilfellet er om universet er flatt. Då vil summen av ein vinklane i ein trekant vera 180 grader; altså det du opplever når du teikner ein trekant på eit ark. Viktig å få med seg: eit flatt univers medfører IKKJE eit todimensjonalt univers. Det betyr berre at universet ikkje "biter seg sjølv i halen" på nokon måten. Her vil det vera snakk om ein ende på universet (teoretisk sett), og fyrst her gjer spørsmålet "kva skjer ved enden" seg gjeldande.
Fyrst av alt: kva er summen av vinklane i ein trekant når ein måler vha stråling i universet? Det hadde jo vært veldig greit om det var ulikt 180 grader, for då slepp me diskusjonar som dette. MAP-satelitten har gitt som svar at det er omtrent 180 grader. Det er så små avvik, at ein har valt å konkludera med at universet er flatt. Kva som skjer ved enden av universet, er ikkje godt å sei. Kva som er utanfor er det eit ganske enkelt svar på: ingenting. Det er ingenting der. Nokon har lufta tanken om eit anna univers, men det er jo veldig rart at dei to universa på 15 milliardar år ennå ikkje har "smelta saman" ennå. Men me vil nok aldri få eit sikkert svar om kva som er der, me kan jo ikkje akkurat reisa ut der og sjekke, då universet ekspanderer raskare enn me klarer å forflytta oss (med dagens tilgjengelige teknologi vel å merke). Så spørsmål som dette, tilhører vel filosofien til, noko som denne tråden sikkert var tiltenkt (sorry viss eg har øydelagt alt her no).

Din teori er avkrefta då han forutset at energitettleiken er større enn den kritiske tettleiken. I eit univers med energitettleik større enn den kritiske, vil summen av vinklane i ein trekant vera større enn 180 grader. Dette er ein direkte konsekvens og ikkje noko ein kjem unna. Det er eksperimentelt bekrefta at summen av vinklane i ein trekant er 180 grader. Med andre ord holder ikkje din teori mål.
Det er og eksperimentelt bekrefta at universet har akselererande ekspansjon. Det var ut frå dette at ein kom med teorien om vakuumenergi.

Du bør egentlig ikke svare på innleggene hans når du ikke leser dem. Ikke bare har han gode poenger, han skriver rene fakta (i alle fall det vi vet i dag), mens du kommer med regelrett synsing og en blanding av teorier du muligens har hørt om et emne du ikke har mye peiling på. Han har jo helt klart mer peiling enn de fleste her, og du ligger vel i andre enden av den skalaen.

Og litt OT men: Kan jeg spørre hvorfor du hater nynorsk? Høres ut som en idiotisk mening fra en lat fjortis som syter over å måtte lære et språk som er grunnen til vi ikke skriver dansk den dag i dag.

ElKuko:
Én ting er å boikotte skriftspråket i skolesammenheng på grunn av lathet, politiske prinsipper eller andre dårlige argumenter som måtte materialisere seg i hodet ditt, men det er noe helt annet å ignorere et annet menneskes velformulerte argument utelukkende fordi han benytter seg av – la oss kalle en spade for en spade – en skriftlig variasjon over det du tydeligvis anser som «riktig norsk».

Det verste er likevel at du velger å la irritasjonen din overfor språket gå utover alle deltagere og vitner til diskusjonen ved å komme med et tåpelig innlegg hvor du utelukkende proklamerer din egen trassethet.

Du er forøvrig selv en meget dårlig representant for bokmål som skriftspråk.

Edit: Ok, utestengt. Fair enough.

Hvordan kan man vite at ikke hele universet bare er en forbannet godt konstruert illusjon

edit: bare tanken er til å bli gal av

Jeg blir mye oftere overrasket over hvor lite andre vet, selv etter fullført allmennutdanning

-

Det trådstarter spør om er formen til universet, og det er vel et ganske omdiskutert og vanseklig emne. Wikipedia-artikkelen er ganske god, men litt teknisk og kortfattet.
http://en.wikipedia.org/wiki/Shape_of_the_universe

Fra det jeg har lest (og det er en del) har jeg fått inntrykk om at det er ganske stor enighet om at universet er en ekspanderende lukket sfære (kurvet i en 4. romdimensjon riktignok). Så dosky er inne på noe, men sammenligningen med et Möbius' bånd er ikke helt riktig.

Hva det betyr er ikke så fryktelig lett å forstå, men først og fremst betyr det at det ikke finnes noe senter av universet. Men hvor var Big Bang da? spør du kanskje. Big Bang fant sted i hele universet på en gang, men på det tidspunktet var universet mye mindre enn det er nå. Og siden da har det ekspandert ufattelig. For det andre så betyr det at selv om det ser ut til at alle galakser flyr vekk fra oss (og dermed også som om vi er i senter av universet) så er det ikke galaksene som flyr bort fra oss, det er bare rommet mellom dem som blir større.

Tenk på universet som en ballong, hvor du har tegnet masse prikker spredt rundt om kring på ballongen. Når du nå blåser opp ballongen vil prikkene komme lenger og lenger fra hverandre, for en maur som står på en av prikkene vil det se ut som om alle prikkene driver vekk fra han.

En annen konsekvens av dette er at hvis du flyr igjennom universet i en rett linje vil du ende opp der du startet, så sånn sett er analogien med en Möbius' stripe riktig, men det er mye bedre å tenke på en maur på utsiden av en ballong. Om man faktisk kan gjøre dette i praksis er jeg usikker på, men universet ekspanderer ganske fort, og akselerer så det er godt mulig at du aldri vil rekke rundt.

Det er to observasjoner som støtter denne teorien. En, at de fleste galaksene vi observerer driver vekk fra oss. To, at bakgrunnsstrålingen til universet er relativt uniform.


Edit2: Vil legge til at folk har vært litt kjappe til å kritisere dosky, selv om han ikke har godt teoretisk grunnlag har han tenkt riktig. Dog, hvor han har fått idéen at "folk" tror universet har en ende/vegg vet jeg ikke helt. Jeg skal ikke uttale meg om allmennbefolkningens kunnskaper eller forestillinger, men er få høyere utdannede mennesker jeg kjenner som tror det

Stemmer at viss universet var kuleforma, så kunne du reist i rett linje og endt opp der du var.
Ellers så trur eg at det er sånn at universet er flatt, endeleg, men at ein aldri vil nå kanten grunna ekspansjonen. Så universet er ikkje uendeleg. Det kan det strengt tatt ikkje vera, då "uendeleg" ikkje er ein fysisk storleik. Men i praksis så blir universet uendeleg då me aldri kan nå "kanten".

Eg trur ikkje den wikipedia-artikkelen var heilt oppdatert då det gjaldt målingane frå MAP. Dei målingane er relativt nye, og det var fyrst då dei kom at ein fekk bekrefta at universet var flatt. I MAP-målingane har ein som sagt brukt målingar frå bakgrunnstrålinga; denne stammer jo frå 380 000 år etter Big Bang, altså er han 13,7 milliardar år gamal, eller med andre ord: strålinga har gått 13,7 milliardar ljosår sidan han har blitt sendt ut. Når dei ikkje finner krumming her, for så lange strekningar, kan ein vera ganske sikker på at det ikkje er krumming i universet.

Mulig, men hva er sannsynligheten for det?

Man skulle tro at hvis det er mulighet for en sivilisasjon å ekspandere ut i galaxen ville den gjort det, noe som burde skape tydelige spor. Men på den annen side ville kanskje en slik sivilasjon gått løs på planeten vår lenge før vi kom til, så vi bør kanskje være glad for det. Tyder på at våre sci-fi drømmer som FTL-romskip og en galaktisk siviliasjon kan ligge på tynn is. *krysser fingrene for at vi er først i løypa*

Dette er absolutt ikke tull, for de fleste partikler finnes en tilsvarende antipartikkel med motsatt ladning av de vi til vanlig ser her på jorden. De har samme masse som sine tvillinger, så navnet kan være litt misvisende. Et anti-elektron for eksempel, kalles et positron og brukes blant annet til PET-scanning på sykehus. Et elektron har ladning -1 og et positron +1, og hvis disse møtes vil begge bli gjort om til fotoner (elektromagnetisk stråling). Det samme gjelder hvis andre partikkel - antipartikkel par møtes.

Antipartikler kan lage materie på samme måte som partikler, og denne materien vil da kalles antimaterie. To anti-oppkvarker og en anti-nedkvark omgitt av et anti-elektron ville vært hydrogen i antimaterie-utgave. Det er ingenting i veien for at det kan finnes planeter laget av antimaterie, og man trodde først at det under big bang ble laget like mengder av begge. Men vi har observert svært lite antimaterie i forhold til materie, og det prøver man å forklare med en teori som kalles baryogenesis, som beskriver hvordan det kan ha gått til at universet består av svært lite antimaterie i forhold til materie.

Sjekk forøvrig standardmodellen.