Sitat av
Lootfisk
Det gir meg alltid en uggen følelse i magen når teister påstår at vitenskapsmenn som Dawkins allerede har "gjort opp seg en konklusjon". The God Delusion kan oppleves som "partisk", i den forstand at den har et klart flertall av argumenter i offensiv retning mot religion. Hovedforskjellen med dette og teologiske verker er at han veier argumenter for og imot, og tar hensyn til de mest sentrale bevis som måtte ha akkumulert opp igjennom årene. Som han selv sier, han har en lidenskap for vitenskap. Dette må ikke blandes med fundamentalisme.
At Dawkins har ein lidenskap for vitskap — han er jo ein viktig evolusjonærbiolog — er ikkje det same som at han er mot religion. Vitskap er ikkje religion og vice versa. Dawkins driv med noko heilt anna enn vitskappleg arbeid i boki si.
Dette blir ganske subjektivt. I manges øyne ville vel en allmektig og alltvitende Gud måtte ha vært involvert i alle prosesser som foregår? Hans poeng er at en såpass ekstrem påstand som at en personlig og allmektig Gud eksisterer, krever ekstreme bevis.
Eg trur du misforstår. Mesteparten av synsingi rundt Gud gjeld ting som ikkje er konkrete eller som ikkje er mogleg å etterprøve vitskapleg. I prinsippet er då den eine sida («Gud finst ikkje») like god som hine («Han finst»). Men dei religiøse læst ikkje som det er noko som høyrer heime i eit vitskapleg ordskifte, då dei
trur. Dei
veit ikkje. Nyateistane held derimot fram og går på ein litt merkeleg stig.
Jeg følger ikke helt tankegangen din her; hvordan er det mulig å "velge ut" deler man ikke liker, og likevel være konsekvent? Hvis det er
ett adjektiv gjennomsnittlige kristne ikke kan få attribuert, så er det å være konsekvente
Bibelen har aldri voren ei absolutt rettesnor for kristne, av di han berre
informerer trui. Ateistane og ekstreme protestantar må vera einaste gruppone som trur noko anna
Kristentrui er gjennom kyrkja, og der har det alltid vorti ordskifta om teologi og kva som eigentleg er rett. Ordskiftet byggjer ikkje berre på teksti åleine, men au nedarva tradisjonar og dogme. Kyrkja og religionen er langt eldre enn den svarte boki, må vita. Det er derfor det finst prinsipp som ekonomia.
Essensen i religionen er ikkje å fylgje gamle tekster så langt råd er, men å leva — au så langt råd er — som eit kristent menneske. Kvifor trur du skriftestolen finst i katolske kyrkjor? Underhaldning?
At man angriper de mer ekstreme sidene av religion er da også helt naturlig, når det gjerne er her man finner mye ondt. Selvsagt er det mange liberale troende som ikke gjør stort ut av sin tro, men såvidt jeg husker har Dawkins gode argumenter for at selv disse er med på å helle ild på bålet? Jo flere som står sammen om en idé, jo sterkere blir den, totalt uavhengig av om den er basert på ignoranse eller ikke.
Eg skjønar ikkje heilt kvifor du blandar inn ekstreme religionsytringar her. Dei har lite stønad hos kristenfolket elles. Når ein går til åtak på religion som prinsipp, må ein venteleg ha god nok heimel for dét. Å døme heile gruppa for eit mindretal kan det koma lite godt utav.
Når det gjeld dei liberale religiøse, må eg no vera ueinig. Ateistane har lite eller ingenting å seia for folk som allereie er overtydde religiøse. Det er derimot internt i kristendomen at dei store ordskifta blir gjort. Kan hende er ateistane litt høge på seg sjølv og vil tala det gode ord. Det er jo forsåvidt mange kristne au
Om Dawkins skulle gått i detalj inn på de epistemologiske forskjellene mellom Aquinas og Scotus, eller tatt inn andre store mengder teologisk materiale (som alle går ut fra Guds eksistens), så ville han ikke kommet noen vei. Han går kun ut ifra teologer som tar spørsmålet om Guds eksistens seriøst (s14 paperback).
Han går ut frå teologiske posisjonar som er høveleg lette å gå til åtak på. I beste fall er det intellektuell latskap. Ein må møte motparten for kva dei faktisk er og meiner. Eg kan ikkje diskutere med ein Arbeidarparti-mann og plutseleg trekkje inn valprogrammet åt Frp, jamvel om båe driv med politikk.
For å sette det på spissen; dersom du skulle kritisert en voksen mann sin tro på julenissen, måtte du ha referert til alle verker som uten noe empirisk fundament synser om hans eksistens? Man må ikke kunne Pauls 13 brev for få et godt perspektiv på religion.
No blandar du generelt skeptikararbeid med eit filosofisk ordskifte. Teologien snakkar ikkje om Gud som noko
konkret. Det er ikkje eit vitskapleg emne, i motsetnad åt til dømes homeopati. Kristne kan godt vera skeptikarar. Kristenmannen Bjørn Are Davidsen har og gjer eit godt arbeid for foreningi Skepsis. Han gjer au skil på tru og overtru.
Etter å ha lest deler av Eagletons vegg med tekst, er det tydelig å se hvor du står i denne debatten. Dawkins svarer nydelig på kritikken i forordet til boken. Det eneste jeg ser er tafatte forsøk på å diskreditere ham, med tynne argumentasjoner om at "vitenskap ikke forstår religion" og at "han baserer seg like mye på tro som fundamentalister".
Eg skjønar ikkje heilt kva du vil fram til her. Eagleton er marxist og har all grunn til å
mislike religion. Ser du spøkelse? Han er rett nok irsk og kjenner godt nok til teologien frå barndomen. Då er det ikkje så vanskeleg å sjå dei mange feili Dawkins gjer. Eg kjenner ein skokk med gamle akademikarar — dei fleste med bakgrunn i matematikk og filosofi — som mest flirar av freistnadene åt Dawkins. (Empiri er fleirtal av anekdote, må vita!) Som Eagleton seier:
Imagine someone holding forth on biology whose only knowledge of the subject is the Book of British Birds, and you have a rough idea of what it feels like to read Richard Dawkins on theology. Men underhaldning blir det jo av Dawkins.